Hou jij ook je mond om “erger” te voorkomen?
Hou jij ook je mond om “erger” te voorkomen? Ik doe dat wel… En meestal ben ik supergoed met woorden… ze komen makkelijk, ik hoef er niet over na te denken en meestal kloppen ze. Ik heb altijd overal een antwoord op en sta zelden met mijn mond vol tanden. Al zo lang ik me kan herinneren.
Maar als ik uit het veld geslagen raak, meestal als ik me ongezien, onbegrepen of onbelangrijk voel, dan lukt het niet meer zo goed.
Dan komen de woorden namelijk niet meer vanuit verbinding… Dan zorgt angst er voor dat de woordenstroom stopt.
Het gebeurt als ik emotioneel word
Het gebeurt op momenten dat mensen heel onredelijk tegen me gaan doen. Dat ze beschuldigingen uiten die niet waar of zwaar overdreven zijn – naar mijn mening dan, natuurlijk.
Dan word ik emotioneel…
Eerst word ik boos. En dat uit ik ook…
Maar doordat ik goed ben met woorden, weet ik ook instinctief hoe ik olie op het vuur moet gooien bij de persoon in kwestie.
Die dan nóg onredelijker en lelijker gaat doen.
En dan…
Dan stop ik.
Dan ga ik gadeslaan wat er gebeurt. Dan realiseer ik me, dat het het niet waard is. Die woordenstrijd. Die dingen zeggen, waar we straks allebei spijt van hebben.
Die woorden. Van dat gezegde wat gewoon niet klopt. Weet je wel,“woorden doen geen pijn”. “Het zijn maar woorden”. Want woorden doen juist wel pijn. Woorden raken je vaak diep in je ziel. Ze bevestigen je eigen gevoel van “niet goed genoeg zijn”.
Woorden, en zeker herhaalde woorden, kunnen mensen maken of breken. Letterlijk.
Ik sla dan gade, dat er een soort strijdje gaande is “wie is het meest gekwetst en wie heeft nu het recht op lekker boos doen”. Herken je dat?
Een stijdje wat ik niet wil. Een strijdje dat pijn doet.
En dan stop ik… dan zeg ik niks meer.
Geen woorden meer.
Dat lijkt heel wijs. “Wees jij nou maar de wijste”.
En ja: iemand moet stoppen, want escalatie kost alleen maar mega veel energie.
Maar het voelt niet wijs.
Want het voelt als weinig ruimte voor authentieke expressie. En dat was wat ik me bij de vorige woordenstrijd realiseerde. Dat stoppen om escalatie te voorkomen is goed.
Het inslikken van wat ik eigenlijk wilde zeggen niet. En dat hoeft ook eigenlijk niet. Je hoeft het alleen maar tijdelijk even binnen te houden. Je kunt het – als je jezelf even uit de situatie haalt – wel voelen. En je kunt het boze of verdrietige gevoel zelfs uiten, gewoon met jezelf. Even lekker mopperen of huilen. Of allebei.
Expressie geven aan wat jij voelt – niet alleen “de wijste” zijn. Je bent tenslotte beide.
Expressie: uiten van wat je voelt
En dan, als de storm straks is overgewaaid, toch even zeggen wat je voelde en waarom je je mond hield.
Niet om een schouderklopje te krijgen, omdat jij “de wijste” was. Nee, om expressie te geven aan hoe het voor jou was.
En het daar dan bij laten…
Want expressie heeft geen uren nodig.
Expressie is letterlijk wat het woord betekent: uiten via een medium. En dat heb je gedaan daarmee: met je stem èn met woorden.
Monique van der Hoeven
Soul to Sassy
Zin in meer inspiratie over de vrouwenstem en alles wat er mee te maken heeft? Die kun je hier vinden:
Gratis Online Inspiratiesessie
